Umarł Król, Niech żyje Król.

Jak zauważył Minister Mirosław Drzewiecki uwagi o Jego śmierci politycznej mogą okazać się przedwczesne to jednak nastąpił vacat na stanowisku ministra sportu i turystyki.

Naszym zdaniem kandydatów jest oczywiście wielu, ale My stawiamy na dwóch tj.

Zbigniewa Bońka

lub

Romana Koseckiego

poniżej krótkie życiorysy za wikipedią:

Zbigniew Boniek (ur. 3 marca 1956 w Bydgoszczy) – były polski piłkarz, trener, działacz sportowy.

Jest jednym z najwybitniejszych polskich piłkarzy w historii oraz należy do grona stu najlepszych piłkarzy w historii światowej piłki nożnej (ranking obejmuje tylko piłkarzy obecnie żyjących). Trzeci piłkarz Europy 1982 w plebiscycie czasopisma France Football. Wybrany do drużyny gwiazd Mistrzostw Świata 1982. W 1982 r. wybrany także najlepszym sportowcem Polski w plebiscycie „Przeglądu Sportowego”. Obok Rossiego i Platiniego był jednym z filarów słynnego Juventusu Turyn w latach 80. XX wieku. Był nazywany "pięknością nocy", gdyż najlepsze występy notował w meczach rozgrywanych przy sztucznym oświetleniu. W pamięci kibiców szczególnie zapamiętany dzięki hat-trickowi w Barcelonie w spotkaniu z reprezentacją Belgii na Mistrzostwach Świata 1982. Grając w Juventusie uczestnik pamiętnego spotkania finałowego Pucharu Europy w 1985 na Heysel w Brukseli, gdzie przed spotkaniem doszło do zamieszek, w wyniku których śmierć poniosło 39 kibiców (w większości Włochów). Następnego dnia grając w Tiranie strzelił zwycięską bramkę dla reprezentacji Polski w meczu z Albanią w eliminacjach Mistrzostw Świata 1986.

Uczestnik 3 turniejów finałowych mistrzostw świata – Argentyna 1978, Hiszpania 1982 (3. miejsce), Meksyk 1986 (łącznie 16 meczów i 6 goli). Zdobywca Pucharu Europy w 1985, Pucharu Zdobywców Pucharów w 1984 i Superpucharu Europy w 1984.

W 1979 roku wybrany do drużyny "reszty świata" na mecz z mistrzem świata Argentyną, wygranym przez drużynę gwiazd 2:1. W 1986 r. wybrany do drużyny "reszty świata" na mecz Francja – reszta świata (pożegnalny występ Michela Platiniego).

W latach 90. rozpoczął we Włoszech karierę trenerską, jednak nie odniósł wielkich sukcesów. Do 2002 r. pełnił funkcję wiceprezesa PZPN. W 2002 r. przez kilka miesięcy był selekcjonerem polskiej reprezentacji piłkarskiej. Od 2004 do 20 lipca 2006 ponownie związany z Widzewem jako jeden ze współwłaścicieli i członków zarządu stowarzyszenia. Od 18 czerwca 2007 do września 2008 członek Rady Nadzorczej nowo utworzonego Klubu Sportowego Widzew Łódź SA.

W 2004 Pelé umieścił go na liście FIFA 100[1].

W dniu 30 października 2008 r., otrzymał 19 głosów w wyborach Prezesa PZPN[2].
Spis treści
[ukryj]

* 1 Statystyka
* 2 Sukcesy
o 2.1 Widzew Łódź
o 2.2 Juventus Turyn
o 2.3 AS Roma
* 3 Ciekawostki
* 4 Przypisy

Statystyka [edytuj]

* 24 bramki strzelone w reprezentacji narodowej
* 21 meczów, w których strzelał bramki,
* 80 występów w reprezentacji narodowej

Roman Jacek Kosecki (ur. 15 lutego 1966 w Piasecznie) – polski piłkarz, występujący na pozycji napastnika oraz ofensywnego pomocnika, kapitan reprezentacji narodowej, założyciel klubu sportowego Kosa Konstancin, poseł na Sejm V i VI kadencji.
Spis treści

Kariera piłkarska

Pierwsze kroki piłkarskie stawiał w klubie RKS Mirków (1980-1983), następnie był zawodnikiem RKS Ursus (do 1986). W latach 1987-1990 był związany z klubami warszawskimi – Gwardią i Legią (1989-1990), której Galerii Sław jest członkiem; w barwach Legii wystąpił w 51 meczach oficjalnych i strzelił 12 bramek, świętował zdobycie dwóch Pucharów Polski (1989, 1990) oraz Superpucharu Polski (1989). Przeniósł się następnie do klubów zagranicznych; był kolejno graczem tureckiego Galatasaray Stambuł (1991-1992), hiszpańskich Osasuny Pampeluna (1992-1993) i Atletico Madryt (1993-1995), francuskich FC Nantes (1995-1996) i Montpellier HSC (1996-1997). W 1997 przez krótki czas ponownie grał w Legii; ostatnie lata kariery zawodniczej spędził w USA, gdzie z Chicago Fire zdobył mistrzostwo i Puchar USA (1998).

Miał za sobą bogatą karierę juniorską. Był jednym z najpopularniejszych piłkarzy polskich, zainteresowanie budziły jego transfery zagraniczne (przejście do Turcji nastąpiło w tajemniczych okolicznościach), aktywność polityczna (głośno poparł "Solidarność" w trakcie kampanii wyborczej w 1989), a także umiejętności piłkarskie; kibice Legii widzieli w nim następcę Kazimierza Deyny. Cieszył się sympatią młodzieży ze względu na zainteresowania muzyczne oraz charakterystyczną fryzurę (długie włosy).

Zaliczył 69 występów w reprezentacji narodowej (jest tym samym członkiem Klubu Wybitnego Reprezentanta); debiutował jako zawodnik II-ligowej Gwardii w meczu przeciwko Rumunii w 1988. W czternastu meczach pełnił funkcję kapitana. Zakończył karierę reprezentacyjną, gdy w meczu ze Słowacją w Bratysławie (11 października 1995) został usunięty z boiska za demonstracyjne zdjęcie koszulki.
Bramki w kadrze narodowej

* łącznie 19 bramek, 15 w meczach towarzyskich i 4 w meczach eliminacji do mistrzostw Europy
* strzelone bramki:
o 1988: z Izraelem 1, z USA 2
o 1989: z Kostaryką 1, z Meksykiem 1
o 1990: z Kuwejtem 1, z Kolumbią 1, ze Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi 1, z USA 1, z Grecją 1
o 1991: z Turcją 1 (el. ME)
o 1992: z Austrią 2, z Gwatemalą 2
o 1994: z Hiszpanią 1, z Izraelem 1 (el. ME)
o 1995: z Izraelem 1 (el. ME), ze Słowacją 1 (el. ME)

Działalność polityczna i społeczna

W wyborach parlamentarnych w 2005, otrzymując 4395 głosów, został wybrany posłem V kadencji z listy Platformy Obywatelskiej w okręgu warszawskim. W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz drugi uzyskał mandat poselski, otrzymując 6847 głosów.

21 stycznia 2007 ogłosił, że będzie kandydował w wyborach na prezesa PZPN, lecz niedługo potem zrezygnował z tych zamiarów, twierdząc, że polskiej piłce niepotrzebny jest prezes będący członkiem partii politycznej. Założył też szkółkę piłkarską w Warszawie, zajmującą się darmowym szkoleniem młodzieży.